Św. Juda Tadeusz, apostoł

Święty Juda został nazwany Tadeuszem dla odróżnienia od Judasza Iskarioty. Pochodził z Kany Galilejskiej, a jego rodzicami byli Maria i Kleofas (zwany także Alfeuszem). Apostołem był również jego brat Święty Jakub. 

Kleofas - brat Świętego Józefa, był wiernym uczniem Chrystusowym, jednym z tych dwu, którym Zbawiciel – po swoim zmartwychwstaniu – ukazał się w drodze z Jeruzalem do Emaus. Matkę Apostoła spotykamy w Biblii pod imieniem Marii Kleofasowej, którą Ewangelia nazywa siostrą Matki Chrystusowej, co oznacza tyle, że była Jej krewną. To ona stała pod krzyżem Jezusowym, a po Jego śmierci zatroszczyła się o Jego Ciało. 

Św. Juda Tadeusza głosił ewangelię w Judei, Samarii, Idumei, a najwięcej w Mezopotamii. Według św. Paulina z Noli apostołował on także w Afryce. Śmierć męczeńską poniósł w Libanie lub w Persji Ciało Świętego Judy zastało z czasem przewiezione do Rzymu i do dziś znajduje się w Bazylice Świętego Piotra. Papież Paweł III, 22 września 1548 r., udzielił odpustu zupełnego tym, którzy odwiedzają jego grób w dniu jego święta, czyli 28 października. 

Św. Juda Tadeusz jest autorem listu, który wszedł do kanonu Nowego Testamentu. Na wstępie Listu przedstawia się jako brat Jakuba. Pana Jezusa, na którego pokrewieństwo mógłby się powoływać, nazywa Panem, a siebie nazywa Jego sługą. Celem listu jest ostrzeżenie adresatów przed "jakimiś ludźmi", "szydercami" siejącymi zgorszenie, oraz zachęta do "walki o wiarę raz tylko przekazaną świętym".  Autor poleca też, aby wierni byli pełni wiary i miłości, modlili się i oczekiwali "miłosierdzia Pana naszego, Jezusa Chrystusa, które wiedzie ku życiu wiecznemu" (w. 3). List jest pisany twardym i surowym stylem, przypominającym nieco wypowiedzi starotestamentowych proroków. 

Św. Juda Tadeusz jest patronem od spraw trudnych i beznadziejnych. Jest też patronem Armeni.